Με αφορμή σχόλια που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας σχετικά με
το Δημοτικό Γηροκομείο της πόλης μας, αξίζει να
δημοσιοποιήσουμε ξανά συγκεκριμένα ζητήματα που και στο παρελθόν επανειλημμένα
έχουμε θίξει. Ουσιαστικά και όχι από κάποια εμμονή, γιατί κατά τη γνώμη μας το
θέμα αυτό αφορά ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο τμήμα συμπολιτών μας που αξίζει, αν μη
τι άλλο, σεβασμό. Ζητήματα που πεισματικά αποφεύγεται να συζητηθούν στον πλέον
αρμόδιο χώρο, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας.
Το Δημοτικό Γηροκομείο, ως δημοτική και όχι ιδιωτική επιχείρηση, χρειάζεται
κατ’ αρχήν τη συνεχή και επαρκή χρηματοδότηση από τον Δήμο για
την εύρυθμη λειτουργία του. Αντ’ αυτής, τα τελευταία χρόνια βρέθηκε η «λύση»
των συμβάσεων με τα ασφαλιστικά ταμεία, παλαιότερα με τον ΟΓΑ, το ΙΚΑ κ.λπ. και
τελευταία με τον ΕΟΠΥΥ, για τη λήψη νοσηλίου. Έτσι η ετήσια επιχορήγηση του
Δήμου έφθασε να είναι μόνο 50.000 ευρώ.
Να σημειωθεί ότι επί δημαρχίας του αειμνήστου Γιάννη Κλωνιζάκη, σε
τροποποίηση του καταστατικού του Γηροκομείου έγινε η ίδρυση Τμήματος Ανιάτων
εντός αυτού, με την πρόβλεψη να περιλαμβάνει μόνο 20 κλίνες. Αυτό, όμως,
σταδιακά καταστρατηγήθηκε και, σε πρόσφατη τροποποίηση του καταστατικού, επιτρέπεται το
σύνολο των θέσεων να αφορά σε ασθενείς με νοσήλιο. Αυτό είχε ως συνέπεια
στο Δημοτικό Γηροκομείο να εισάγονται κυρίως ασθενείς και όχι απλά
ηλικιωμένοι που έχουν ανάγκη να ζήσουν σε ένα κατάλληλο και φιλόξενο
για την ηλικία τους χώρο. Έτσι, καταργήθηκε η επιτροπή που ήταν επιφορτισμένη
με την εισαγωγή των ηλικιωμένων στο Ίδρυμα και οι εισαγωγές γίνονται πλέον
κυρίως μέσω του ΕΟΠΥΥ. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι σήμερα από τους
100 περίπου των τροφίμων του Ιδρύματος οι 60-65 να είναι μόνιμα κατακεκλιμένοι,
που φυσικά αδυνατούν να αυτοεξυπηρετούνται και έχουν ανάγκη συνεχούς
νοσηλευτικής φροντίδας.
Είναι φανερό ότι με αυτόν τον τρόπο άλλαξε η φυσιογνωμία του
Ιδρύματος και από Γηροκομείο μετατράπηκε σε Ίδρυμα Χρόνιων Παθήσεων που
απαιτεί διαφορετικό προσωπικό (γιατρούς, φυσικοθεραπευτές, ειδικευμένο
νοσηλευτικό προσωπικό κ.ά.) που το Δημοτικό Γηροκομείο δεν διαθέτει. Θεωρώ ότι
είναι αντιφατικό να προβάλλουμε απλά μόνο το αίτημα της μη πρόσληψης μόνιμου
προσωπικού, που αναμφίβολα είναι αναγκαίο, και την ίδια στιγμή να αλλάζουμε τη
φυσιογνωμία του Ιδρύματος που είναι φανερό ότι δεν θα εξυπηρετηθεί με προσωπικό
που είναι προορισμένο για Γηροκομείο και όχι Χρόνιων Παθήσεων.
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι το ζήτημα της αλλαγής της φυσιογνωμίας του
Γηροκομείου είναι μείζον και θα πρέπει η τοπική κοινωνία να συζητήσει
εάν υπάρχει η αναγκαιότητα ενός Δημοτικού Γηροκομείου και η δυνατότητα
συντήρησης αυτού. Εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα, να το πούμε καθαρά και να
φροντίσουμε να έχουμε ένα δεύτερο Χρόνιων Παθήσεων αλλά με τις σωστές
προδιαγραφές και όχι με τις μίζερες προδιαγραφές, λόγω μνημονίων, ενός
Γηροκομείου.
Ένα δεύτερο ζήτημα, όχι ευκαταφρόνητο, είναι και η αναγκαιότητα επισκευής
του υπάρχοντος Γηροκομείου. Και σε αυτό το ζήτημα υπάρχει απίστευτη ολιγωρία,
παρά το γεγονός ότι το Ίδρυμα διαθέτει περίπου 2.000.000 ευρώ σε ιδιωτικές
τράπεζες με κέρδος μόνο ένα ευτελές επιτόκιο. Η δικαιολογία είναι ότι
χρειάζεται μελέτη που αδυνατεί η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου να συντάξει. Πρέπει
να σημειωθεί ότι ένα μέρος των χρημάτων αυτών προέρχεται από τους ίδιους τους
τρόφιμους του Ιδρύματος, από την παρακράτηση του 75% της σύνταξής τους, ως
χρήματα για τα αναγκαία τροφεία με την καταχώρηση τους στον… κωδικό των δωρεών.
Στην κρίση των συνδημοτών μας εάν τα θέματα αυτά αποτελούν εμμονές ή
χρήζουν γόνιμης συζήτησης για το καλό των δημοτών και της πόλης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου