Απάντηση σε δημοσίευμα

Σε άρθρο του στον ιστότοπo Hania.news, ο Γιώργος Γεωργακάκης επιχειρεί μια δεύτερη ανάγνωση του ζητήματος των σοβαρών παρατυπιών στην εκμίσθωση του δημοτικού καφέ Κήπος, τις οποίες ως δημοτική κίνηση καταγγείλαμε στο Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων, αφού είχε διερευνηθεί η εγκυρότητα της μίσθωσης από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΚΕΠΠΕΔΗΧ ΚΑΜ, η οποία είναι υπεύθυνη για τη διαχείριση του δημοτικού ακινήτου. Σε αυτή τη δεύτερη ανάγνωση, ο δημοσιογράφος αναφέρεται συγκεκριμένα στη θέση που πήραμε στο ζήτημα του δημοτικού καφέ Κήπος, επιχειρώντας να την συσχετίσει με «το θέμα της κατάληψης του κτιρίου της πρώην Μεραρχίας στο λόφο Καστέλι», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, και με τη θέση που πήραμε εντός του Δημοτικού Συμβουλίου επ’ αυτού.

Πρώτον, ποτέ δεν τέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο το θέμα της κατάληψης του κτιρίου της πρώην Μεραρχίας στο λόφο Καστέλι. Το θέμα που τέθηκε και πήραμε σθεναρή θέση, με σειρά δελτίων Τύπου στα οποία μπορεί ο κάθε δημότης να ανατρέξει, είναι η απόπειρα ιδιωτικοποίησης και μετατροπής σε πολυτελές ξενοδοχείο ενός δημόσιου χώρου, του κτιρίου της πρώην Μεραρχίας, με εξέχοντα ιστορικό χαρακτήρα για την πόλη. Η μετατροπή του δίπολου «δημόσιος χώρος ή ξενοδοχοποίηση» στο δίλημμα «ξενοδοχείο ή κατάληψη», ήταν και τότε ιδιαίτερα προσφιλής σε ορισμένους. Όπως και τότε, λοιπόν, επισημάναμε, θα το ξαναπούμε: ο μόνος σκοπός που επιτελείται από τη μετατροπή αυτή είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης.

Δεύτερον, και στις δύο περιπτώσεις, που επιχειρείται να συσχετισθούν, η τοποθέτηση μας είναι πολιτική. Δεν τοποθετούμαστε επί των διαδικασιών, αλλά επί των πολιτικών που προκύπτουν από αυτές. Στην περίπτωση του δημοτικού καφέ, επισημάναμε και δημοσιοποιήσαμε τις παρατυπίες όχι από τυπολατρεία, αλλά επιδιώκοντας ισονομία -εναντιωνόμενοι παράλληλα στην πελατειακή πολιτική που επιβάλλεται όταν αυτή δεν τηρείται- και διαφυλάσσοντας τη δημοτική περιουσία. Στην περίπτωση του κτιρίου της πρώην Μεραρχίας, τοποθετηθήκαμε ενάντια στην εκποίηση δημόσιου χώρου και στην ξενοδοχοποίηση ενός ιστορικού κτιρίου, μάλιστα από ίδρυμα με εκπαιδευτικό χαρακτήρα χωρίς καν δημόσιο διάλογο. Δεν επρόκειτο απλώς για εναντίωση στη διαδικασία αλλά για εναντίωση στην πολιτική που εκπορεύεται από τη συγκεκριμένη επιλογή. Ακόμα κι αν είχε επιλεγεί ο δημόσιος διάλογος από την τότε πρυτανική αρχή, η θέση μας σε αυτόν θα παρέμενε κατά της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου και ιστορικού κτιρίου.

Η στάση της Πρωτοβουλίας Πολιτών - Πρώτα ο Άνθρωπος, λοιπόν, και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε πολιτική και συνεπής. Ωστόσο, στην απόπειρα συμψηφισμού των δύο περιπτώσεων, και της στάσης μας σε αυτές, ελλοχεύουν δύο κίνδυνοι: Οι θέσεις των δρώντων στα ζητήματα αυτά παρουσιάζονται ως αποπολιτικοποιημένες ή υπερπολιτικές. Κάθε επιλογή, δράσης ή μη δράσης, προέρχεται ή παράγει πολιτική θέση, όποιος έχει ισχυριστεί το αντίθετο έχει διαψευστεί στην πράξη και έχει αποπροσανατολίσει αναγνώστες, δημότες, ψηφοφόρους. Επιπλέον και κυρίως, όμως, ο αναγνώστης οδηγείται στο συμπέρασμα ότι όλοι ίδιοι είναι, ασυνεπείς. Η ιστορία έχει δείξει ότι όσες φορές καλλιεργήθηκε το δόγμα «όλοι ίδιοι είναι - δεν υπάρχει εναλλακτική», οι κοινωνίες οδηγήθηκαν σε σκοτεινές περιόδους. Ας μην καταφεύγουμε λοιπόν σε αυτό το συμπέρασμα, διότι εκτός από ψευδές είναι και επικίνδυνο.